Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

ΕΚΔΙΚΗΣΗ



Αναδημοσίευση post "ΜΑΚΗ" απο το AIFC http://www.aek.com

Παιδιά το σημερινό δεν έχει ξαναγίνει, τουλάχιστον από το 1971 που θυμάμαι την ΑΕΚ. Είμασταν μερικά δευτερόλεπτα πριν από την πιο ταπεινωτική ήττα-αποκλεισμό της ιστορίας μας. Πριν από την απόλυτη ξεφτύλα. Ξεφτύλα που θα ξεπερνούσε το 1-5 από τον γαύρο στη Φιλαδέρφεια, το 1-4 από τον βάζελο στο ΟΑΚΑ, ακόμη και το πρόσφατο 0-4 από τον Βόλο. Επειδή είναι ξεφτύλα να έχεις κερδίσει στο πρώτο ματς 2-0 και να δέχεσαι στην έδρα σου ήττα-αποκλεισμό με 1-3, από τον ιστορικά μεγαλύτερο εχθρό σου. Με τέτοια ήττα τελειώνεις τυπικά και ουσιαστικά ως μεγάλη ομάδα, γίνεσαι Πανιώνιος και Απόλλωνας.

Κι εκεί που είσαι στο καναβάτσο και σκέφτεσαι όλα τα παραπάνω έρχεται αυτό που οι περισσότεροι θα αποκαλέσουν "τύχη", οι πιο ψαγμένοι "Θεία Δίκη", οι κατ' εξακολούθηση ατσαλωμένοι "αντατσάλωμα", οι believers "αναμενόμενο". Ένα μαγικό αόρατο χέρι, που μόνο εσύ βλέπεις τόσο καθαρά με τα μάτια του μυαλού, παίρνει την μπάλλα μετά από ένα άσχημο χτύπημα φάουλ από το κέντρο του γηπέδου και την οδηγεί με απόλυτη ακρίβεια στο βάθος της εστίας ενός άπειρου τερματοφύλακα, που έχει κάνει λανθασμένα ένα βήμα μπροστά. Κάποιοι γλαφυροί δημοσιογράφοι θα γράψουν αύριο "ένα μικρό βήμα για τον Καρνέζη, μία μεγάλη πρόκριση για την ΑΕΚ". Τόσα ξέρουν τόσα γράφουν. Το ψωμάκι τους να βγαίνει με κανένα έξυπνο πρωτοσέλιδο και από δω πάνε κι άλλοι... Εσύ όμως ξέρεις, είδες. Το αόρατο χέρι που περίμενες δεκαετίες τώρα, εμφανίστηκε στον ουρανό του ΟΑΚΑ. Είχε μάλιστα και τίτλο, το έλεγαν ΕΚΔΙΚΗΣΗ.

Εκδίκηση για τις τόσες κλοπές τίτλων που έχουμε υποστεί από τον σιχαμερό ποδοσφαιρικό (συχνά και ταξικό και ιδεολογικό) εχθρό μας. Εκδίκηση για τους Βγενόπουλους (πατέρα), Μαντζαβελάκηδες, Μαυροκουκουλάκηδες, Καλογεράδες, Βαρδινογιάννηδες. Εκδίκηση για τους εκατοντάδες Βουτσαράδες, Μπάκες, Σπανέες, Παπαχίτζιους, Βασάρες (πατέρα και υιό), Βασιλάκηδες, ακόμη και τους ξένους Ντελκούρ που έφερναν κάποτε και σφύριζαν ανύπαρκτα πέναλτυ τύπου Ντεμέλο στο 93ο λεπτό. Εκδίκηση για τους δεκάδες αργυρώνητους αθλητικούς παράγοντες τύπου Δέδε και Τριβέλα, για τους επίορκους αθλητικούς δικαστές, για τους αλητήριους παρατηρητές διαιτησίας, για τους ξευτυλισμένους αστυνομικούς διευθυντές. Εκδίκηση για ατιμώρητες δωροδοκίες τύπου "λουλουδιών", για κλοπές παικτών τύπου Βλάχου και Γεωργαμλή. Εκδίκηση για δεκάδες ήττες από ατυχία, για δοκάρια τύπου Πατίκα που δεν μπήκαν, για άτυχα γκολ τύπου Στεργιούδα από τον Βλάχο, που δεχθήκαμε και μας στέρησαν τίτλους και διακρίσεις.

Όλοι και όλα που πλήγωσαν την ΑΕΚΑΡΑ για δεκαετίες ολόκληρες πέρασαν σήμερα από το μυαλό σου την ώρα της μεγάλης ΕΚΔΙΚΗΣΗΣ. Όλα τα φαντάσματα του παρελθόντος, που στοίχειωσαν τα παιδικά, νεανικά και μεταγενέστερα ποδοσφαιρικά όνειρά σου ήταν σήμερα εκεί, στο ΟΑΚΑ, σε μία πρωτοφανή συνάθροιση βρυκολάκων. Σου χαμογελούσαν περιπαικτικά με νόημα. Σου έδειχναν το 1-3 στον φωτεινό πίνακα και χόρευαν τρισευτυχισμένα πάνω στο σκέπαστρο του ισπανού Καλατράβα. Το ίδιο -καταραμένο θαρρείς- 1-3 του Φεβρουαρίου του 1988, διαγραφόταν επικίνδυνα στον ορίζοντα. Αυτή τη φορά δεν ακουγόταν η λέξη "δωροδοκία", υπήρχε όμως διάχυτη η εντύπωση της "αυτοκτονίας". Η εκδίκηση όμως είχε κι αυτή ισπανικό άρωμα. Ένας ισπανός προπονητής, εμπιστεύθηκε ένα παληκαράκι από την Ιβηρική χερσόνησο για το τελικό καθοριστικό χτύπημα. Ίσως να τό' χει και λίγο η μοίρα μας να εξαρτώμαστε από Ίβηρες. Άλλωστε κάποιος ΜΕΓΑΛΟΣ άντρας με ιβηρικές καταβολές έβαλε πριν από πολλούς αιώνες τα θεμέλια της μεγάλης Αυτοκρατορίας μας. Σήμερα ένας ανυποψίαστος ισπανός ποδοσφαιριστής μας χάρισε ένα τεράστιο δώρο, την ΕΚΔΙΚΗΣΗ. Άς την χαρούμε λοιπόν, όπως την χάρηκε ο πατέρας μου, που σχεδόν κλαίγοντας μου μίλησε στο τηλέφωνο, όπως την χάρηκαν όλοι οι Ενωσίτες κάποιας ηλικίας που γνωρίζουν στο πετσί τους τι σημαίνει Παναθηναϊκός. Οι νεότεροι τον γνώρισαν σήμερα από τις αστείες διαμαρτυρίες του για τα... 10 επιπλέον δευτερόλεπτα που κράτησε ο διαιτητής. Τώρα πια ξέρουν κι αυτοί τι είναι ο Παναθηναϊκός. ΨΕΥΤΗΣ, ΚΛΕΦΤΗΣ ΚΑΙ ΛΑΓΟΣ.